Aυπνία και παχυσαρκία

Μελέτες έχουν δείξει ότι τα άτομα με παχυσαρκία είναι πολύ πιο πιθανό να αναφέρουν αϋπνία ή δυσκολία στον ύπνο.  Επιπλέον, κατά μέσο όρο 7,5 ετών παρακολούθησης, άτομα με την παχυσαρκία ήταν πολύ πιο πιθανό να αναπτύξουν χρόνια αϋπνία, αν και αυτό το αποτέλεσμα αναιρείται εν μέρει κατά τον έλεγχο για κοινωνικοδημογραφικούς και συμπεριφορικούς παράγοντες.

Τέλος, σε άτομα με παχυσαρκία, οι μαρτυρίες χρόνιας συναισθηματικής πίεσης ή διαταραχής ύπνου που υπήρξαν αναφέρθηκαν ως παράγοντες πρόβλεψης για τη μικρή διάρκεια ύπνου και όχι ως εθελοντική περικοπή ύπνου προηγουμένως.  Φάνηκε ότι σε άτομα με παχυσαρκία και χωρίς διαταραχές ύπνου ή συναισθηματικό στρες, η διάρκεια του ύπνου ήταν παρόμοια με τα μη παχύσαρκα άτομα ελέγχου.  Αυτό μπορεί να υποδηλώνει τη σημασία ανίχνευσης και θεραπείας των διαταραχών του ύπνου ως δυναμική θεραπευτική παρέμβαση για την παχυσαρκία.

Η αϋπνία, ή η υποκείμενη παθοφυσιολογία της, επηρεάζει πολύ την προδιάθεση υπερκατανάλωσης ενέργειας, οδηγώντας έτσι σε αύξηση βάρους. Μελέτη, με πάνω από 1000 εθελοντών (μελέτη Wisconsin Sleep Cohort Study) έδειξε ότι οι βραχύτερες διάρκειες ύπνου (5 ώρες /νύχτα έναντι 8 ωρών/νύχτα) συσχετίστηκαν με 15% χαμηλότερα επίπεδα λεπτίνης και 14,9% υψηλότερα επίπεδα γκρελίνης, ανεξάρτητα από το ΔΜΣ, γεγονός που μπορεί να υποδεικνύει ότι η διάρκεια του ύπνου που μειώθηκε χρονικά θα μπορούσε να αυξήσει την όρεξη, οδηγώντας σε υπερκατανάλωση.
 Επιπλέον, οι Dallman et al έχουν προτείνει ότι η χρόνια αύξηση των γλυκοκορτικοειδών, όπως η κορτιζόλη, παρόμοια με τον προτεινόμενο μηχανισμό αϋπνίας, μπορεί να επηρεάσει την αύξηση επιθυμίας ενός ατόμου να καταναλώνει τροφές υψηλές σε λιπαρά και ζάχαρη και την τάση τους να αποθηκεύουν λίπος στην κοιλιακή περιοχή.

Πρότειναν ότι τα χρόνια αυξημένα επίπεδα των γλυκοκορτικοειδών ορμονών μπορεί να αυξήσουν την δραστηριότητα CRF στο κεντρικό τον πυρήνα της αμυγδαλής, να αυξήσουν την υποκείμενη διέγερση και να αυξήσουν την κοιλιακή παχυσαρκία, η οποία στη συνέχεια χρησιμεύει ως μέσο αύξησης της ανατροφοδοτούμενης μεταβολικής αναστολής των κατεχολαμινών στο του εγκεφάλου και της έκφρασης του CRF.

Αυτό θα σήμαινε ότι η ίδια οδός που συνδέεται με υπερδραστηριότητα στην αϋπνία μπορεί να προωθήσει την υπερκατανάλωση τροφών υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά και ζάχαρη, και εναπόθεση των αποθεμάτων λίπους στην κοιλιά, σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει η υπερδραστηριότητα του εγκεφάλου.